beestjes...

Vroeger, toen ik een klein meisje was, had mijn vader een moestuin. Het was een lange strook grond waar je met een bootje naartoe moest varen. Soms moesten wij, mijn twee zussen en ik, mee naar de tuin. Daar hadden we dan helemaal geen zin in, want we moesten helpen met wieden. Maar, varen met het bootje vonden we natuurlijk wel leuk. Vooral omdat we wisten dat mijn vader bang was voor water. Dan schudden wij met z'n drietjes het bootje heen en weer, terwijl mijn vader probeerde te sturen én probeerde kalm te blijven.

Het wieden was eigenlijk nooit leuk. Je kreeg er vieze handen van en altijd kregen we te horen dat we niet het onkruid, maar de échte planten eruit hadden getrokken. We hadden natuurlijk van tevoren nooit uitleg gekregen over wat dan het onkruid was en wat het gewas was.
Ook waren er altijd vieze beestjes: spinnen, torren, wormen. Blergh....

En kijk mij nu eens: een volwassen vrouw mét eigen moestuin. En, ik vind het heerlijk om te wieden. Weliswaar met handschoenen aan, want vieze handen vind ik nog steeds niet fijn. Ik weet inmiddels wel het verschil tussen onkruid en mijn gewassen. En die beestjes laten me zelden nog schrikken. Als er een spinnetje opduikt, blaas ik 'm gewoon een paar meter weg. Torretjes zijn banger voor mij dan ik voor hen en wormen zijn heel nuttig in de bodem.

Waar ik wel nog steeds vies van ben, zijn slakken. En dan vooral die vieze naaktslakken. Huisjesslakken kun je nog met huisje en al oppakken en op de composthoop gooien, waar ze van mij dan lekker verder mogen leven. Maar naaktslakken, argh..... En dan vooral als je ze niet hebt gezien tijdens het wieden en er onbewust in blijkt te hebben geknepen. Dat het slijm aan je handschoenen zit en je vingers aan elkaar blijven plakken. Oh, daar zal ik echt altijd een hekel aan hebben.

Om te voorkomen dat er veel (naakt-)slakken op de tuin zijn, is het een kwestie van zo min mogelijk verstopplekken voor die beesten te hebben. Ze verstoppen zich graag op plekken die lekker vochtig zijn en een beetje warm. Onder en tussen het (vele) onkruid dus eigenlijk. En, dus moet er gewied worden. Een klusje waar ik tegenwoordig mijn hand niet meer voor omdraai, gelukkig!